Grote ogen kijken me vragend aan. Alsof een puppy zijn balletje terug wil. Daaronder een grote glimlach, de tanden op elkaar en mondhoeken van oor tot oor. Wat Patrick me aanraadt, wil ik weten. Broodje bakkeljauw is een optie, net als spare rib’s en een broodje Patrick’s. En nog veel meer, maar die laatste viel me al op. Specialiteiten van het huis dragen vaak de naam van de grote baas.
“Ik houd niet zo van vis,” zeg ik. Patrick hoeft niet lang na te denken. Broodje Patrick’s, met gekruide kip, raadt hij aan. Dat wordt ‘m, nadat ik in een paar seconden verliefd ben geworden op die grote ogen en glimlach van Patrick. Als ik iets anders had gewild, had hij het ook goed gevonden, zo vermoed ik.
In het snikhete tentje van Patrick’s Catering op het terrein van het multiculturele voetbaltoernooi WK Nederland werkt Patrick zich met zijn handvol medewerkers een slag in de rondte. Zelden heb ik iemand zo hard zien werken mét zo’n glimlach. Surinaamse maaltijden, vlees en vis gaan routineus over de toonbank of in meeneembakjes.
Bij Patrick lijkt iedereen vriend of familie. “Wat wil je broertje?” Patrick spreekt en grapt in het Surinaams met de voetballers van Suriname die een half uur daarvoor sneuvelden in de halve finale tegen Colombia. Ze staan schouder aan schouder te wachten. De voetballers, onder anderen de profs Jarchinio Antonia van Go Ahead Eagles en Leandro Kappel van het Portugese SC Braga, mogen zelf blikjes Fernandes pakken. De mierzoete Surinaamse frisdrank is razend populair.
Terwijl Patrick al grapjes makend door de tent raast, vult het terrein zich. Steeds meer deelnemers zijn klaar met voetballen. Alleen de beste teams blijven over: Nederland en Marokko bij de dames, Eritrea en Kroatië in de World League en Egypte en Colombia in de World Cup. Zowel voetballers als toeschouwers weten de weg naar Patrick en andere eettentjes te vinden. Drentse patat, Turkse döner en Mexicaanse quesadillas vinden gretig aftrek.
“Ik ga ‘m nu lekker voor je maken.” Patrick pakt kort mijn arm vast. Even later zet ik mijn tanden in een heerlijk broodje. Ik bedank Patrick en krijg ‘een boks’. “Heb je mijn nummer?”
Ik slenter richting het veld van Zeeburgia om naar de drie finales te kijken. Even sta ik vertwijfeld stil. Voor het eerst van mijn leven bedenk ik me dat misschien wel net zo lief de rest van de avond naar het gebuffel en gelach van een cateraar kijk als naar voetbal.